Vandaag is het veertig jaar geleden dat op Wembley Live Aid plaatsvond, het beroemdste rockconcert uit de geschiedenis, het hoogte- en middelpunt van dat magnifieke decennium: the eighties. Een verhaal dat me altijd bleef bijstaan betrof dat van de cricketspelers wier veld nabij het stadion werd gebruikt als landingsplek voor helikopters. Om de haverklap, of beter: om de wiek, moesten ze het spel onderbreken. Bono Stopped Play. Freddie Stopped Play. Bowie Stopped Play.
Een van de gelukkige aanwezigen bij Live Aid was een Engelse vriend van me, de fotograaf Duncan Raban. Hoewel hij niet echt van voetbal hield, was Duncan een voetbalfotograaf die onder meer fotosessies met Pele en Johan Cruijff had gedaan. De plannen voor een muziekshow met alle popsterren ter wereld - op The Pink Floyd na - was voor de 28-jarige een verleidelijk vooruitzicht. Omdat hij niet te boek stond als popfotograaf kon Duncan onmogelijk aan een persaccreditatie komen.
Op de ochtend van Live Aid ging Duncan, zo vertelde hij me, om zes uur 's ochtends naar Wembley in de hoop toch binnen te glippen. Duncan had een enorme Canon-sportlens, een 400ml f2.8, en twee andere camera's bij zich, dus hij zag er professioneel uit. De lenzen waren superzwaar. Hij ging naar de persingang, waar twee beveiligers stonden. Hij legde zijn camera's neer en begon met deze mannen te praten. Ze zeiden dat de persingang pas om tien uur zou opengaan.
Duncan pakte enkele chocoladerepen van Woolworths en gaf ze er elk één. Tevens had hij een kleine thermosfles met koffie. Ducan bleef maar kletsen, vroeg naar hun levens, maakte ze aan het lachen. Uiteindelijk kreeg Duncan hen zover dat ze hem in de medialounge lieten wachten. Een van hen deed de poort open en liep met Duncan naar binnen. ’Vind je het erg als ik je hier alleen laat?’ vroeg de beveiliger. Toen hij weg was, ging Duncan naar de tribune van het stadion om zich daar te verschuilen.
Het nog lege Wembley was voor hem. Hij zou unieke foto’s maken, vanuit het publiek, die de wereld over gingen. Onder meer van Freddie Mercury, de koning van Live Aid. Er was een moment waarop de cameraman van de BBC naast Freddie stond. Duncan besloot hem expres in beeld te brengen, wat goed bleek te werken. Binnen een week maakte hij een blad met zijn foto’s, met een oplage van 300.000. Voor liefdadigheid. Niet voetbal maar popmuziek was voortaan zijn werkterrein.
Jarenlang fotografeerde hij bekendheden, zonder accreditatie. Hij werd uitgenodigd om met Tina Turner mee te reizen in haar prive-jet, werd geblindeerd afgezet bij het Ierse landhuis van de Rolling Stones en hij fotografeerde Lionel Richie in een greasy-spoon te Chelsea, tussen de verbaasde bouwvakkers. Het werd zijn specialiteit om van popsterren gewone mensen te maken. Tegenwoordig fotografeert hij gewone mensen, voor zijn Just Say Hello-project, en maakt hij ze bekend.
Dat Just Say Hello, een praatje maken, werkte in 1985 zo goed met de beveiligers…